Kilka słów...

''Nagle rozległ się dzwonek mojego budziku. Czas wstawać. Usiadłam na łóżku i się przeciągnęłam. Wstałam i udałam się do łazienki. Przejrzałam się w lustrze, widziałam w nim zmęczoną dziewczynę, po nocy pełnej płaczu z powodu siostry - nie mam ojca, matka po jego stracie zamknęła się w sobie, a siostra trafiła do szpitala jakiś czas temu, wczoraj jej stan mocno się pogorszył – z burzą, nieuczesanych brązowych włosów trochę za ramiona, wyglądająca na więcej niż te swoje 16 lat.

Umyłam się, uczesałam włosy w wysoki kucyk. Ubrałam się w czarny crop top z krótkim rękawem, jasne, mocno podziurawione jeansy i czerwone trampki. Ponieważ jest ciepło, stwierdziłam, że nie będę się mocno malować. Na powieki nałożyłam odrobinę jasno-brązowego cienia, pomalowałam rzęsy i płynną niudową pomadkę.

Zeszłam na dół i zrobiłam sobie tosta. Do szkoły mam na 10 jak w każdy poniedziałek, ale wcześniej muszę jeszcze podjechać do siostry.''

Hej!

Piszę, bo już dłużej nie mogę tego ukrywać, czy udawać, że wcale nie miało miejsca...

Powiem wprost: prawda jest taka, że chciałam cały dzisiejszy dzień (a przynajmniej jego większą część) poświęcić na pisanie, przygotować sobie posty, które potem będę mogła opublikować... Cóż, nie wyszło... Nie będę ukrywać, że nagle przypomniało mi się o innych rzeczach, których w czasie przesunąć nie mogła, a chciałam choć jeden dzień (sobotę) mieć całkowicie wolną (nawet gdybym chciała coś zrobić w ten dzień, to i tak nie było mnie w domu). Sądziłam, że się wyrobię... Jak się okazało jednak nie, dokończenie pracy na konkurs zajęło mi dłużej niż myślałam, a tworząc grę w scratchu prawie gotową cały skrypt przez przypadek usunęłam...

Nie udało mi się znaleźć czasu na napisanie choćby jednego posta, powiem tak: blog nie zajmuje pierwszego miejsca w moim życiu i jestem w stanie go odłożyć, przesunąć, czy czegoś nie zrobić na rzecz sprawy ważniejszej. Najpierw wykonałam najważniejsze sprawy i blog do nich nie należał.

I wiem, pewnie część osób powie ''no, tak... Takie 'odrodzenie' bloga a kolejny tydzień nie ma posta, pewnie napisała tak, tylko po to, żeby ktoś się na to nabrał i tu został.'' i nie, to wcale nie było tak. Aktualnie każdy dzień przynosi mi coś nowego i nie trzymam się tak mocno tego bloga jak ostatniej deski ratunku, jak to robiłam wcześniej.

Nie będę wmawiać Wam, że nie mogę się skupić na niczym innym, bo tylko zamartwiam się ilością wyświetleń, niewstawionym postem. Nie będę też mówić, że codziennie wchodzę na bloggera, żeby sobie tam pobyć i popatrzeć. Jest tam w głowie taki zegar, który raz na jakiś czas włącza się wraz z czerwonym alarmem i tekstem ''Dawno nie było postu'', a ja zazwyczaj wtedy liczę dni od ostatniego postu i prawie dostaję zawału.

Ale... jak powiedziałam, są w życiu rzeczy ważne i ważniejsze... i trzeba umieć dobrze te rozdzielić... Czy jeśli nie zrobię pracy na konkurs i jutro nie oddam pani, a ona mnie zabije... to przeżyję?

A czy, jeśli nie napiszę postu to przeżyję następne kilka dni. Tydzień temu również posty miałam pisać, nie udało się. Spróbuję jeszcze jutro coś napisać, ale nie wiem, czy wyjdzie.

W moim życiu rozpoczął się nowy etap i nie mam za dużo czasu na siedzenie przed laptopem.

To tyle, nic więcej nie napiszę.

julka_k

Uwaga!

Tekst wykorzystany na początku postu został napisany przeze mnie, jest to pierwszy rozdział mojej powieści, którą piszę na wattpadzie. Zapraszam chętnych - https://www.wattpad.com/user/julka_k_556